schenga – schenka
schenken, jmdm. etwas zum Geschenk machen (…i woaß ned, wos i eahm schenga soi! …mir brauchst nix schenka!)
1. Pers./Sg. | i scheng | [ischeng] |
2. Pers./Sg. | du schengst | [duschenxd] |
3. Pers./Sg. | er/sie/es schengt | [eàschengdd] |
1. Pers./Pl. | mia schenga | [miàschengà] |
2. Pers./Pl. | ihr/ös schengts | [iàschengz/ esschengz] |
3. Pers./Pl. | sie schenga | [sischengà] |
1. Pers./Sg. | i schenk | [ischeng] |
2. Pers./Sg. | du schenkst | [duschenxd] |
3. Pers./Sg. | er/sie/es schenkt | [eàschengdd] |
1. Pers./Pl. | mia schenka | [miàschengà] |
2. Pers./Pl. | ihr/ös schenkts | [iàschengz/ esschengz] |
3. Pers./Pl. | sie schenka | [sischengà] |
Das Partizip Perfekt lautet gschenkt [gschengdd] = geschenkt