dabacka derpacken
aushalten, ertragen, bewältigen, schaffen (…des konn koa normaler Mensch ned dabacka! …de Kollegin konn koana dabacka!)
1. Pers./Sg. | i daback | [idàbagg] |
2. Pers./Sg. | du dabackst | [dudàbaxd] |
3. Pers./Sg. | er/sie/es dabackt | [eàdàbaggd] |
1. Pers./Pl. | mia dabacka | [miàdàbaggà] |
2. Pers./Pl. | ihr/ös dabackts | [iàdàbaggz/ esdàbaggz] |
3. Pers./Pl. | sie dabacka | [sidàbaggà] |
1. Pers./Sg. | i derpack | [idàbagg] |
2. Pers./Sg. | du derpackst | [dudàbaxd] |
3. Pers./Sg. | er/sie/es derpackt | [eàdàbaggd] |
1. Pers./Pl. | mia derpacken | [miàdàbaggn] |
2. Pers./Pl. | ihr/ös derpackts | [iàdàbaggz/ esdàbaggz] |
3. Pers./Pl. | sie derpacken | [sidàbaggn] |
Das Partizip Perfekt lautet dabackt / derpackt [dàbaggd] = ausgehalten, ertragen
Redensart:
i daback’s nimmer = ich halte es nicht mehr aus