rucka – rugga – ruckn – rücken

a) rücken, rutschen (…konnst amoi rucka, dass i mi herhocka konn!)

b) schieben, ziehen (…etz miass ma den Schrank auf d‘ Seitn rucka!)

1. Pers./Sg.i ruck[irugg]
2. Pers./Sg.du ruckst[duruxd]
3. Pers./Sg.er/sie/es ruckt[eàruggd]
1. Pers./Pl.mia rucka[miàruggà]
2. Pers./Pl.ihr/ös ruckts[iàruggz/
esruggz]
3. Pers./Pl.sie rucka[siruggà]
1. Pers./Sg.i ruck[irugg]
2. Pers./Sg.du ruckst[duruxd]
3. Pers./Sg.er/sie/es ruckt[eàruggd]
1. Pers./Pl.mia ruckn[miàruggn]
2. Pers./Pl.ihr/ös ruckts[iàruggz/
esruggz]
3. Pers./Pl.sie ruckn[siruggn]

Das Partizip Perfekt lautet gruckt [gruggd] = gerückt, gerutscht, gezogen, geschoben